انگبین تنهایی
از پی ناله های تر
گشتیم
اشک را بارش اثر
گشتیم
عمق شب بود و ماه وآیینه
شبنمین قطرهء سحر
گشتیم
جای ما ذره ذره نا
معلوم
بینکه حتی نه خاک
در گشتیم
زندگی دردگاه شیرین است
تلخی درد را شکر
گشتیم
هیچ بودیم و هیچ تر دیدند
بی توجهی را نظر
گشتیم
انگبین می چشم ز تنهایی
صاحب گوشهء هنر گشتیم
منیر سپاس
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر