صبر لاجواب
چسان نوشته کنم رنج بی حساب ترا
وطن! ندیده زمان همسر عذاب ترا
مگر زچشم فلک میهنا نظر شده ای
گرفته درد چنین فصل هر کتاب ترا
ز شش طرف به سرت تیر فتنه میبارد
به خون نوشته کنم صبر لاجواب ترا
به گوشه گوشهء تو کوره های آتش غیر
ز د ســـت طفل خود ت دیده ام کباب ترا
به کوچه کوچهء دنیا پرک و تیت* شدیم
نداشت ملک دگر نور آفتاب ترا
چه دانی بستر مخمل چه خار غربت داشت
کنار وسوســــــــه ها دیده ایم خواب ترا
اگر چه خسته و حیران همچو من باشی
وطن ! امید کنم روز کامیاب ترا
*تیت و پرک یعنی پاشان و پراگنده
منیر سپاس 17 اکتبر سال 2009
