فکر ویران
رفتی ولی نرفت ز خاطر هوای تو
دارد طنین به گوش نفسها نوای تو
تو رفته ای و کرده ای ویرانه فکر ما
سیــــــــلاب یاد میکشدم تا نمای تو
بودی چو زندگی تو سراب فریب ودرد
بس خون چکیده رفت ز دل در قفای تو
در انتظار آمدنت سنگ کوچه ام
نامد پیام و نی خبر و نی صدای تو
ای مشکبار عشق تو رفتی و تا خدا
پیوسته شکوه ها بکنم از جفای تو
صبر لاجواب
چسان نوشته کنم رنج بی حساب ترا
وطن! ندیده زمان همسر عذاب ترا
مگر زچشم فلک میهنا نظر شده ای
گرفته درد چنین فصل هر کتاب ترا
ز شش طرف به سرت تیر فتنه میبارد
به خون نوشته کنم صبر لاجواب ترا
به گوشه گوشهء تو کوره های آتش غیر
ز د ســـت طفل خود ت دیده ام کباب ترا
به کوچه کوچهء دنیا پرک و تیت* شدیم
نداشت ملک دگر نور آفتاب ترا
چه دانی بستر مخمل چه خار غربت داشت
کنار وسوســــــــه ها دیده ایم خواب ترا
اگر چه خسته و حیران همچو من باشی
وطن ! امید کنم روز کامیاب ترا
*تیت و پرک یعنی پاشان و پراگنده
منیر سپاس 17 اکتبر سال 2009
پاییــــــز خویش را چو بهارینه ام هنــــوز
از ریشهء طراوت سبزینــــــه ام هنـــــوز
در انتـــــظار دیدن خوش قامت کـــــــسی
در زیر گرد و خـــــاک چو آیینه ام هنــوز
گرچه شغاد چاه به هر گــــام من کَنـــــَــد
آن رهروم زنور که بی کینــــه ام هنــــوز
اسُطوره های کهنه نفــــــس تازه ام کـــند
من دوستدار رستم و تهمینه ام هــنــــــوز
توسن سـوار خاطـــــرهء کودکی منـــم
با یادهای هر شـب آدیــــــنه ام هــــــنوز
با ناله های خویش گهی گنگ و بیصــــدا
یک دفـــــــــتر فتــادهء دیرینه ام هـنوز
با مهر و بی ریا همه جا من به کاخ عشق
هم چون نهاد خویش نهادیـــنه ام هــنوز
بیا با عشق ها سازنده باشیم
تنـــفر را بیــــا بازنده باشیم
بیا افسرده گی را گور سازیم
برای شادمانی زنده باشیم
بیا همچون زمین و مولوی اش
برای عاشقی چرخنده باشیم
بیا از شــــهر نفرت بار بندیم
به باغ همدلی باشنده باشیم
ز کینه خویش را نادار سازیم
بیا در سینه دل دارنده باشیم
دل درویش
به سان گوهر ناب است دلی که درویش است
صدای مست مدامش چه عاری از نیش است
دلم چــــــــو یوسف زیبا تپید و تنهــــــــا ماند
به چاه تیره سینه ، چو رانده از خویش است
نهاد خویش عیان کــــــــــــن سپاه باران شو
بخوان سرود سخاوت به هرچه در پیش است!
به قدر همت خود هر که مهر می بخشــــد
پسندو شـــــکر بفرما مگو کم و بیش است!
به شهر صخره رسیدم به قله های بلند
نه داغ بستر لاله نه بوی آویش اســـت
وباد دره از آنــــــرو شیرین به گوش آید
که تا هنوز به کوه ها طنین صد تیش است
. هفت پند حضرت مولانا
1-- ـــ در سخاوت جاری و گشاده دست باش مانند رود
. In generosity and help be like water flowing
2. در شفقت و مهربانی بر همه یکسان باش مانند خورشید
In goodness and mercy be like the sun
3. عیوب و اشتباه دیگران را بپوش مانند شب
In congruent with the others error be like the night
4. عصبانی مشو و در برابر آنهائیکه عصبی میشوند خاموشی گزین مانند مرده
In anger and nervousness be like a dead person
5ـ در تواضع و ترک کبر مانند خاک باش
In modesty and kind be like the earth
6. بخشش و عفو داشته باش مانند دریا و بحر
In benevolence be like the ocean
7. در خوبی خودت خوب باش مانند آیینه
Either show yourself how you are or be how you show yourself
عطش کرانه
همه رودبار يادت به کجا روانه ســـازم
مگرش به ساحل شب ببرم فسانه سازم
چو سحر برید نوری که به پيشگاه گامت
سخنان اختران را غزل شبانه ســـــــــازم
تو مقام هر مقامی و من عندليب مسکين
همه تار و ناله بی تو به چه سان ترانه سازم؟
تو اگر شوی هويدا و به بحر ديده پيدا
همه آرزوی خود را عطش کرانه سازم
نه شتاب وصل دارم من و گنج یاد هایت
همه خاطرات نازت به دلم خزانه سازم
