نظم(( درک آتشین ))

درک آتشین

تا آدم و  زمین  است
مکر  و فریب دین است

مردم به  دلربایی
 تا بینی  پله  بین است

گُم  گشته شرم امروز
پُر رویی در جبین است

از قند  گُفتن  ما
نوش زبان شیرین است

ادراک  و عشق در جان
یک حس بی گُزین است

این عصر  کم سوادی ست
دانش از آن  غمین  است

تنهایی  و  تفکر
کن  پیشه ؛ بهترین  است

این  نظم  از دل  ماست
برداشت  ها همین است
منیر سپاس ناچیز
۲۸.۱.۲۰۱۷